Niestety niepokojacych wiesci ze wschodu ciag dalszy... Na prosbe zony jednego z zaginionych alpinistow zamieszam ponizszy link. Wszystkim, ktorzy w tamtym czasie krecili sie w tym rejonie (granica Kirgizji z Kazachstanem) i natkneli sie na dwojke zaginionych Polakow z gory dziekuje za kontakt!
Cytuje:
"Niestety, nadal nic nie wiadomo o losie Michała i Piotra. Wiadomości do polskich mediów nie dajemy, na razie będziemy próbować z lokalnymi gazetami w Ałmacie, no i oczywiście w necie."
Szczegolowe informacje w internecie: LINK
Trzymajmy kciuki!
wtorek, 31 sierpnia 2010
wtorek, 24 sierpnia 2010
Podsumowanie sezonu "polskiego" na Chan Tengri
Po zebraniu informacji co działo się po naszym powrocie wśród innych polskich ekip widać, że sezon nie był łatwy. Na stronie w sewisie www.wspinanie.pl:
"12 sierpnia grupa z ekipy Pabieda 2010 (Daniel Piskorz, Krzysztof Starek i Kuba Hornowski) podjęli atak na szczyt Chan Tengri. Jednak na wysokości 6300 m. n.p.m. znaleźli turystkę z Czech z objawami obrzęku mózgu. Po udzieleniu pierwszej pomocy, przekazano ją grupie alpinistów rosyjskich, którzy schodzili na dół. Ekipa kontynuowała atak, ale na wysokości 6800 m. n.p.m. (200 metrów od szczytu) natknęli się na alpinistę z Polski, półprzytomnego z silnym obrzękiem płuc. Krzysztof Starek zjechał jako pierwszy, aby zorganizować pomoc lekarską, podczas gdy Kuba Hornowski z Danielem Piskorzem zaczęli zjeżdżać z poszkodowanym do bazy. Akcja trwała 8 godzin w ciężkich warunkach atmosferycznych (śnieżyca). W obozie lekarz udzielił poszkodowanemu pomocy i wszystko dobrze się skończyło. Ten dzień został przez członków wyprawy nazwany "Dniem Dobrego Samarytanina". Załamanie pogody, które zespół przeczekuje w bazie, miało potrwać 4 dni. Weszliśmy również w posiadanie relacji Grzegorza Siby, który podjął próbę ataku na szczyt wraz z Olą Dzik. Ostatecznie dotarli oni na wysokość 6200 m. n.p.m., skąd musieli zawrócić, z uwagi na problem z aklimatyzacją.
Cała akcja od strony północnej to ogromne wyzwanie techniczne i fizyczne. Z kilku międzynarodowych ekip, które działały w bazie w tym sezonie (ok. 30-40 osób, w tym co najmniej 26 z Polski), z Polski na szczyt dotarły tylko dwie osoby. 11 sierpnia na szczycie stanęli Jacek Żyłka-Żebracki i Wojciech Suchy."
Dodatkowo dla niektórych naszych rodaków wyprawa zakończyła się tragicznie:
"Dzisiaj (tj. 17.08.2010), na południową stronę Khan Tengri zeszła lawina porywając 7 osób. Zginęła Polka i Włoch."
Łącznie z Polski w 2010 roku od trudnej strony północnej na Chan Tengri działały następujące ekipy:
a) Leszek Darmochwał (KW Piła) i Krzysztof Nosal (KW Wrocław)
b) Marysia Brzezińska z Kristiną (Rosja)
c) połączona ekipa Kandahar z Katowic i Almanak z Gdańska (Maciej Westerowski, Jacek Żyłka-Żebracki, Patryk Nosalik i Wojciech Suchy)
d) zespół "Pobieda" w składzie Krzysztof Starek, Daniel Piskorz, Wojciech Kozub, Jakub Hornowski, Ada Jaszczyńska i Paulina Kozub
e) Ola Dzik i Grzegorz Siba;
f) oraz Łukasz z Marcinem
"12 sierpnia grupa z ekipy Pabieda 2010 (Daniel Piskorz, Krzysztof Starek i Kuba Hornowski) podjęli atak na szczyt Chan Tengri. Jednak na wysokości 6300 m. n.p.m. znaleźli turystkę z Czech z objawami obrzęku mózgu. Po udzieleniu pierwszej pomocy, przekazano ją grupie alpinistów rosyjskich, którzy schodzili na dół. Ekipa kontynuowała atak, ale na wysokości 6800 m. n.p.m. (200 metrów od szczytu) natknęli się na alpinistę z Polski, półprzytomnego z silnym obrzękiem płuc. Krzysztof Starek zjechał jako pierwszy, aby zorganizować pomoc lekarską, podczas gdy Kuba Hornowski z Danielem Piskorzem zaczęli zjeżdżać z poszkodowanym do bazy. Akcja trwała 8 godzin w ciężkich warunkach atmosferycznych (śnieżyca). W obozie lekarz udzielił poszkodowanemu pomocy i wszystko dobrze się skończyło. Ten dzień został przez członków wyprawy nazwany "Dniem Dobrego Samarytanina". Załamanie pogody, które zespół przeczekuje w bazie, miało potrwać 4 dni. Weszliśmy również w posiadanie relacji Grzegorza Siby, który podjął próbę ataku na szczyt wraz z Olą Dzik. Ostatecznie dotarli oni na wysokość 6200 m. n.p.m., skąd musieli zawrócić, z uwagi na problem z aklimatyzacją.
Cała akcja od strony północnej to ogromne wyzwanie techniczne i fizyczne. Z kilku międzynarodowych ekip, które działały w bazie w tym sezonie (ok. 30-40 osób, w tym co najmniej 26 z Polski), z Polski na szczyt dotarły tylko dwie osoby. 11 sierpnia na szczycie stanęli Jacek Żyłka-Żebracki i Wojciech Suchy."
Dodatkowo dla niektórych naszych rodaków wyprawa zakończyła się tragicznie:
"Dzisiaj (tj. 17.08.2010), na południową stronę Khan Tengri zeszła lawina porywając 7 osób. Zginęła Polka i Włoch."
Łącznie z Polski w 2010 roku od trudnej strony północnej na Chan Tengri działały następujące ekipy:
a) Leszek Darmochwał (KW Piła) i Krzysztof Nosal (KW Wrocław)
b) Marysia Brzezińska z Kristiną (Rosja)
c) połączona ekipa Kandahar z Katowic i Almanak z Gdańska (Maciej Westerowski, Jacek Żyłka-Żebracki, Patryk Nosalik i Wojciech Suchy)
d) zespół "Pobieda" w składzie Krzysztof Starek, Daniel Piskorz, Wojciech Kozub, Jakub Hornowski, Ada Jaszczyńska i Paulina Kozub
e) Ola Dzik i Grzegorz Siba;
f) oraz Łukasz z Marcinem
czwartek, 19 sierpnia 2010
wtorek, 10 sierpnia 2010
poniedziałek, 9 sierpnia 2010
niedziela, 8 sierpnia 2010
Powrót do domu
No i koniec 3 tygodniowych zmagań z dzikimi górami Tien-Szan. Wszystkim polecam ten piękny kraj ze wspaniałymi górami, pięknym "morzem" Issyk-Kul i gościnnymi ludźmi. Ruskie disco w Karakol, kumys u prawdziwych koczowników, lepioszki z borówkami albo lot śmigłem nad szczytami tien-szan. O cudach na kiju na Osz Bazar nie wspominając. Ech, łezka w oku...
Dzięki wielkie Sylwkowi K., staremu wyjadaczowi gór środkowej Azji, za wskazówki i rady dotyczące Chan Tengri, no i tradycyjnie za sprzęt. Stary śpiwór zwiedził już kawał świata, co? He he :-) A NRC-tkę "noga słonia" przekazałem Kandaharowi, walczy więc dalej na Chanie! Monti, dzięki za sprzęt, zawsze można na Was liczyć, prezesi KW Piła, he he :-) A namiot dam do pozszywania. Bidula dostał w kość ale będzie jak nówka! Ale największe dzięki dla Krzycha, mojego młodego górskiego druha. Wspólna walka byla piękna, nic tak nie łączy jak wspólne dupuwy w Tengri, jeee!! I cholerka wie ile łącznie kilogramów zjedliśmy włosów i innych syfów pływających w tych tonach wody roztopionej ze śniegu. Wracaj szczęśliwie do kraju a jeszcze trochę "przesiadek" przed Tobą. Brakować będzie już zawsze humoru "frirajdera" Miszy, jego "joooo maaajooo job digidy!!!" i sałatek dobrej duszy Saszki.
Już w Moskwie. Potworne upały, niebo zasnute, ludzie w maskach. Stewardesa patrząc na moje buty wzięła mnie za strażaka gaszącego te gigantyczne pożary. Za 3h Wa-wa i nocnym pociągiem do Poznania. Do żonki i córeczki :-):-):-) A suwenirów mnoga, oł jeeaa! Tylko kiedy posegreguję tych 10Gb zdjęć i filmów?... Wrzucę za parę dni linka!
Dzięki wszystkim za trzymanie kciuków! Paaa!
Osh Bazaar.. czyli najwiekszy bazar w Azji Centralnej
Sasza ostrzegal "Nie idz tam, po co? Okradna Cie! Tam nic nie ma!" wiec poszedlem zobaczyc slynny Osh Bazaar w Biszkeku. Od razu przechwycili mnie tajniacy. Rentgen, rewizja osobista. Szukaja turystow ktorzy przychodza na bazar kupic narkotyki. Niby teraz sezon. Pokazuja mi haszysz. Drugi bawi sie moim dolarami. Portfela jednak nie wypuszczam z rak. Widze jak na widok dolarow swieca im sie oczka. Nie maja sie do czego doczepic ale rosyjski i moja pewnosc siebie wybijaja im bron z reki i nic nie udaje im sie "zachowac do kontroli".
Caly bazar to faktycznie gigant. Mozna kupic wszystko, od chinskich stringow po glowe konia odarta ze skory. Od kukurydzy, przez arbuzy, kury po jelita koz i "oryginalne" DVD z Chin. Bardzo duzo lokalnych wyrobow, dywany, czapki kirgiskie, noze, piekne rzeczy. Obok plastikowe polecaki z hanna montana i z teletubisiem. Przy jednym stoisku strzelilem sobie piwko i szalszyk. "Stada" cwaniakow, handlarzy, zgielk, gwar, smrod, jedynie czesc bazaru gdzie sprzedaja lepioszki ladnie pachnie. Uwielbiam ten kirgiski chleb. Jest rzecz jasna kumys we wszystkich odmianach, pyszny slynny kirgiski miod gorski. Zauwazylem ze generalnie wszedzie Kirgizi maja problem z liczeniem, w sklepach aby przy bardzo prostych kwotach wyliczyc ile wydac reszty musza za kazdym razem posilkowac sie kalkulatorem. Nawet dodawanie za kupno kawy 20 somow i szaszlyka za 70 powoduje chwycenie kalkulatora. Ach czepiam sie chyba.. ;-)
Caly bazar to faktycznie gigant. Mozna kupic wszystko, od chinskich stringow po glowe konia odarta ze skory. Od kukurydzy, przez arbuzy, kury po jelita koz i "oryginalne" DVD z Chin. Bardzo duzo lokalnych wyrobow, dywany, czapki kirgiskie, noze, piekne rzeczy. Obok plastikowe polecaki z hanna montana i z teletubisiem. Przy jednym stoisku strzelilem sobie piwko i szalszyk. "Stada" cwaniakow, handlarzy, zgielk, gwar, smrod, jedynie czesc bazaru gdzie sprzedaja lepioszki ladnie pachnie. Uwielbiam ten kirgiski chleb. Jest rzecz jasna kumys we wszystkich odmianach, pyszny slynny kirgiski miod gorski. Zauwazylem ze generalnie wszedzie Kirgizi maja problem z liczeniem, w sklepach aby przy bardzo prostych kwotach wyliczyc ile wydac reszty musza za kazdym razem posilkowac sie kalkulatorem. Nawet dodawanie za kupno kawy 20 somow i szaszlyka za 70 powoduje chwycenie kalkulatora. Ach czepiam sie chyba.. ;-)
Biszkek
Ulokowalem sie w gastinicy Spartak na stadionie Spartaka w samym centrum miasta. Warunki jak w.. hmm.. w polskim akademiku ;-) Mialem farta, bo akurat od poznego popoludnia do poznego wieczora na stadionie koncerty, tysiace ludzi, spiewanie "Maskwaaa!! Biszkeeeek!" i takie tam. Fajnie ze wszedzie chodza z malymi dziecmi, ktore w Kirgizji sa przeurocze. Takie fajne male gzuby, sliczne buzki, duze ladne oczka i takie smiejace sie bobasy.
Schodzilem wczoraj spora czesc miasta. Nie wiem czemu ale w Kirgizji do jedzenia nie podaja nozy. Jak cos trzeba kroic to walcza widelcem. Albo nie ma mozliwosci zamowienia kawy bez cukru i mleka. Dla nich KAFE to kawa z duza iloscia mleka i cukru. Chodzac po miastach trzeba uwaznie patrzec pod nogi gdyz czesto studzienki kanalizacyjne pozbawione sa "dekielkow" i mozna ladnie wpasc, w najlepszym wypadku zlamac noge. Nikt sie tym jednak nie przejmuje. Widac na miescie sporo "jaskin hazardu", salony z jednorekimi bandytami na kazdym kroku, do ktorych co rusz z piskiem opon zajezdzaja 20 letnie mercedesy albo inne sciagniete z zachodu wraki. Co mnie osobiscie bawilo to uzywanie dlugich swiatel. Zabawa aby oslepic drugiego, zeby nie przelaczyc na swiatla mijania, albo w ostatnim momencie wlaczyc dlugie aby oslepic jadacego z naprzeciwka kierowce. Klaksony, przeklenstwa, he he.. zalosne to.
Samo miasto bez rewelacji, taki postsowiecki moloch w ktorych pomieszanie nowoczesnosci z socrealem tworzy dziwna mieszanke, wszechobecny balagan nikomu nie przeszkadza. Podstawa to komorka z ktorej saczy sie na glos jakas beznadziejna muzyka. W miescie jest sporo gigantycznych placow i budowli. Jakies wielkie pomniki "Pabiedy", warty honorowe przy wielkich jak stadion flagach maja podkreslac dume z niepodleglego kraju. Wplywu Moskwy i Chin mocno widoczne. Co do islamu to Kirgizi zaadoptowali sobie wersje "light" i wzieli to co przy ich trybie zycia najbardziej im pasowalo. Zatem generalnie luzik.
A ludzie sa fantastycznie. Wiem ze pomaga mi znacznie jezyk no i pochodzenie. Jak sie pytaja skad jestem, to po uslyszeniu odpowiedzi mowili nie raz "Oo, to nasz!" :-) Wszedzie dominuje j.rosyjski w ktorym mozna bez problemu sie dogadac. Jedynie ludzie z prowincji uzywaja kirgiskiego ale z niewielkimi wyjatkami (patrz przygode "Magellana" z 5 sierpnia...) wiekszosc jest dwujezyczna.
Schodzilem wczoraj spora czesc miasta. Nie wiem czemu ale w Kirgizji do jedzenia nie podaja nozy. Jak cos trzeba kroic to walcza widelcem. Albo nie ma mozliwosci zamowienia kawy bez cukru i mleka. Dla nich KAFE to kawa z duza iloscia mleka i cukru. Chodzac po miastach trzeba uwaznie patrzec pod nogi gdyz czesto studzienki kanalizacyjne pozbawione sa "dekielkow" i mozna ladnie wpasc, w najlepszym wypadku zlamac noge. Nikt sie tym jednak nie przejmuje. Widac na miescie sporo "jaskin hazardu", salony z jednorekimi bandytami na kazdym kroku, do ktorych co rusz z piskiem opon zajezdzaja 20 letnie mercedesy albo inne sciagniete z zachodu wraki. Co mnie osobiscie bawilo to uzywanie dlugich swiatel. Zabawa aby oslepic drugiego, zeby nie przelaczyc na swiatla mijania, albo w ostatnim momencie wlaczyc dlugie aby oslepic jadacego z naprzeciwka kierowce. Klaksony, przeklenstwa, he he.. zalosne to.
Samo miasto bez rewelacji, taki postsowiecki moloch w ktorych pomieszanie nowoczesnosci z socrealem tworzy dziwna mieszanke, wszechobecny balagan nikomu nie przeszkadza. Podstawa to komorka z ktorej saczy sie na glos jakas beznadziejna muzyka. W miescie jest sporo gigantycznych placow i budowli. Jakies wielkie pomniki "Pabiedy", warty honorowe przy wielkich jak stadion flagach maja podkreslac dume z niepodleglego kraju. Wplywu Moskwy i Chin mocno widoczne. Co do islamu to Kirgizi zaadoptowali sobie wersje "light" i wzieli to co przy ich trybie zycia najbardziej im pasowalo. Zatem generalnie luzik.
A ludzie sa fantastycznie. Wiem ze pomaga mi znacznie jezyk no i pochodzenie. Jak sie pytaja skad jestem, to po uslyszeniu odpowiedzi mowili nie raz "Oo, to nasz!" :-) Wszedzie dominuje j.rosyjski w ktorym mozna bez problemu sie dogadac. Jedynie ludzie z prowincji uzywaja kirgiskiego ale z niewielkimi wyjatkami (patrz przygode "Magellana" z 5 sierpnia...) wiekszosc jest dwujezyczna.
sobota, 7 sierpnia 2010
Akcja gorska czyli co sie dzialo...
Uff... ale sie dzialo. Ponizej postaram sie opisac pokolei cala akcje gorska. Nie bylo niestety mozliwosci aby nabiezaco uzupelniac bloga wiec wieczorami uzupelnialem notatki. Dzisiaj dotarlem juz do Biszkeku i jest okazja wrzucic wszystko do netu
18 lipiec: dojazd z Karakol do Maida-Adyr to fascynujaca przeprawa przez gory. Przez wiekszosc trasy jedzie sie po drodze zbudowanej przez Sowietow w 1986 roku, ktora od tego czasu popadla juz w spora ruine. Podjazd pod przelecz 3840mnpm to juz prawdziwy hardcore i uzycie slowa droga jest sporym naduzyciem. Punkt pogranicznikow znajduje sie w Enylczek, pare kilometrow przed celem naszej podrozy. Enylczek to miasto duchow, kiedys duzy kombinat i kopalnia w ktorej mieszkalo i pracowalo 10.000 ludzi. Po upadku sojuza popadlo w ruine i opustoszalo. Przygnebiajacy widok. Dojezdzamy do Maida-Adyr. Dogadujemy szcegoly lotu i po klarowaniu sprzetu pakujemy sie w spiwory.
19 lipiec: Okazalo sie ze jest problem z waga w smiglowcu, gdyz razem z nami mialo leciec pelno sprzetu do zalozenia kirgiskiego base camp'u na lodowu inylczek polnocny. Slyszalem sporo historii o tych lotach, ze ledwo odrywa sie od ziemii, bywaly katastrofy i ofiary smiertelne. Na ladowisku wielki napis "GOOD LUCK" nie pozostawia zludzen... Mialem stracha, zaczelo trzasc po czym unieśliśmy sie powoli w gore i polecielismy! Widoki oszalamiajace. Kilkadziesiat kilometrów pokonujemy w 30 minut i przenosimy sie z 2800mnpm na lodowiec inylczek polnocny na 4000mnpm. Widze potezna sciane polnocna Chan Tengri, Pik Czapajewa, same giganty, w zyciu takich gigantycznch gor nie widzialem. Ladujemy lotem slizgowym po lodowcu gdyz przez zbyt duzy ciezar maszyna nie mogla osiasc tradycyjnie w miejscu. Zatrzeslo wiec zdrowo ale udalo sie. Wyladowujemy caly sprzet. Razem z nami wysiada Misza, szef base campu (ktory bedziemy dopiero wspolnie stawiac na lodowcu), i Sasza, szef kuchni, ktory po postawieniu i zainstalowaniu kuchni ugoscil nas pyszym obiadem i kolacja. Po postawienu kuchni, instalujemy platformy pod namioty, pozniej z desek montujemy kibelek na lodowcu i drewniana zamknieta budke w ktorej z pomoca podgrzewanej gazem wody bedzie mozna sie myc.
20 lipiec: z Krzyskiem wynosimy dzisiaj sporo ladunku do camp1 w gory a wysokosc 4550mnpm. Troche kluczylismy pod lodowcu a pozniej wypluwalismy pluca na podejsciu z ciezkimi worami. Rozbijamy tam namiot, instalujemy sie, gotowanie jedzenia i po 19:00 w spiwory spac.
21 lipiec: Rano schodzimy do bazy w 1h40m wiec tempo juz lepsze. Po zejsciu Sasza od razu zaprasza nas na obfite sniadanie, salatka z warzyw, herbata, miod, ser, ech... :-) Pakujemy reszte sprzetu pozostawionego w base campie. Korzystajac z uprzejmosci Miszy dzwonie z tel satelitarnego do domu. To ostatnia mozliwosc gdyz za chwile jak wyjdziemy w gory to nie mamy zamiaru wracac przez prawie 2 tygodnie. Wychodzimy o 12:00, w camp1 meldujemy sie juz 3h pozniej wiec aklimatyzujemy sie jak widac powoli he he :-)
22 lipiec: dzisiaj calodniowy odpoczynek w camp1, robimy zarcie, duzo pijemy, klarujemy sprzet przed jutrzejszym wyjsciem do camp2. W gorach dba sie o nie wiele rzeczy, ale sa one cholernie istotne i nic nie mozna zaniedbac: Suche buty - to skarb, na noc trzeba butki pakowac do spiwora, trzeba je za dnia suszyc, inaczej mozna latwo odmrozic sobie paluchy i po zawodach. Spiwor - jest puchowy, latwo sie zawilgaca od wszechobecnej pary wodnej w namiocie a mokry nie grzeje, a jak nie grzeje to marzniemy, nie wypoczywamy i po zawodach. Woda - trzeba duzo pic, minimum 4 litry dziennie, pomaga to tez w lepszej aklimatyzacji. Aby zdobyc wode trzeba przez wiele godzin dziennie topic snieg. Jesli mamy lenia, nie ma warunkow to sie odwodnimy, stracimy sily i po zawodach. Kalorie - podczas akcji gorskiej zuzywa sie tysiace kalorii i trzeba duzo jesc aby zrownowazyc tak wysokie zapotrzebowanie. Jest to jednak bardzo trudne i z reguly podczas akcji gorskiej chudniemy. Organizm poprostu zjada sam siebie. Trzeba jednak jesc tyle ile sie da aby nie opasc z sil. Inaczej po zawodach. Namiot - nasz dom przez wiele dni, cienka warstwa materialu chroni nas przed mroznym otoczeniem. Jak nie umocujemy go dobrze moze nam go rozerwac wiatr, moga zostac plamane przez wichure maszty, w najlepszym wypadku tylko sie nie wyspimy, w najgorszym stracimy nasz dom a to jak wiadomo oznacza jedno - po zawodach. Brzmi wszystko banalnie, problem tylko ze w gorach na duzych wysokosciach trzeba duzej sily wol aby mimo bolu glowy i zmeczenia nic nie zawalic. I to przez wiele dni. No ale na razie nam sie chce i wszystko ladnie sie kula he he
23 lipiec: wstajemy o 4:30 i po 6:00 ruszamy obladowani do camp2 az na wysokosci 5550 mnpm. A 1000 metrow przewyzszenia stroma grania sniezna poprzetykana stromymi skalnymi uskokami. W nocy napadalo pelno sniegu i przez 9 cholerych godzin torujemy droge. W pewnym momencie podczas pokonywania stromego skalnego uskoku wypial mi sie rak i zawislem na rekach. Wkladajac cala sile podchodze na drzacych lydkach i rekach do gory. Po przejsciu progu zmeczony uwalam sie w snieg jak wor ziemniakow. Po 15:00 docieramy wyczerpani na plateau. Nic sie nie chce ale (patrz zapiski z dnia 22 lipca...) kopiemy mozolnie platforme pod namiot w sniegu, robimy jedzenie, picie i uwalamy sie w spiwory. Widoki z camp2 sa nieziemskie
24 lipiec: Rano pogoda dopisuje, pakujemy wiec graty i ruszamy na Pik Czapajewa. To az 6104 mnpm, juz konkretna wysokosc a my w gorach dopiero pare dni wiec spodziewamy sie rzezi ale ruszamy. Widok z podejcia na Czapajewa to najpiekniejsza widokowo wspinaczka jaka do tej pory zrobilem. Najpierw ostra sniezna gran sprawiajaca wrazenie jakby czlowiek latal jak ptak, pozniej wspaniale i trudne mikstowe skalno-lodowe progi skalne i cala stroma sciana Czapajewa. Nigdy jeszcze nie mialem okazji wspinac sie w takich trudnosciach na takich wysokosciach ale sprawia to niesamowita frajde. Po 4h wychodzimy na szczyt Czapajewa. Odslania sie panorama na caly CENTRALNY TIEN SZAN!!!!!!!! (....................) Puste miejsce oznacza poprostu ze zaniemowilem,szczyty piekne, wyniosle, ciagna sie po horyzont, kazdy z nich niedostepny, widac giganta Pik Pabiedy, to ponad 7400 mnpm, potezna wielokilometrowa gran. Na wschodzie nie widac nic poza... sciana Chan Tengri! Siadam na plecaku i gapie sie jak dziecko. Pieknie, poprostu piekne miejsce z bajecznym widokiem. Potezny wiatr wyrywa nas z zadumy, wieje zdrowo ze ledwo mozna ustac a pierwotny plan nolegu na Czapajewie wywiewa nam doslownie z glow. Trza zmykac z tego pieknego miejsca bo zaczynaja marznac palce. Zjazdami salwujemy sie ucieczka do camp2. Dzisiaj Martynka, cora moja, ma urodzinki :-)
25 lipiec: Pogoda siadla na dobre. Sypie snieg od wielu godzin. Uwiezieni w namiociku w camp2 lezymy w spiworach. Wszystko przemoczone. Wiatr poszarpuje nasz namiot ale totalnie nas to nie wzrusza. Podczas takich "dupow" caly dzien sklada sie z lezenia w spiworze i rozmyslania, albo sluchania mp3. Tradycyjnie zgralem cala mase audiobook'ow. Skonczylem juz "Cesarza" Kapuscinskiego i od kilku dni "czytam" Jasienicy "Rzeczpospolitą obojga narodow". W zlej pogodzie najgorsze sa potrzeby fizjologiczne. Koniecznosc ubrania sie i wyjsci z namiotu w zamiec i sniezyce to ostatnia rzecz na ktora mamy ochote. Pecherz jednak wie swoje i ma dokladnie odmienne zdanie. Lezy sie wiec nieruchomo w spiworze i gdzies czujemy iz nadchodzi TEN MOMENT. Odpychamy go od siebie, ze to nie moj pecherz itp ale moment wyjscia krystalizuje sie coraz wyrazniej, az wreszcie krotkie " K... mac" i zaczynamy sie goraczkowo ubierac, czapke, kurtke, spodni, buty, gdzie sa te cholerne buty!! a sa, dobra, nerwowe szarpanie zamka od namiotu i ziuuu, wyjscie w sniezna zamiec. Snieg oczywiscie wdziera sie natychmiast do namiotu powodujac pomruki niezadowolenia partnera. Pozniej nastepuje szybki powrot, wpadniecie do przedsionka namiotu, zdemolowanie go i po zdjeciu odziezy szybkie wsuniecie do spiwora i powrot do letargu. Zdrowo dmuchalo tej nocy, brr...
26 lipiec: Po juz 3 nocy w camp2 na 5550 mnpm zjazdami w 2h pokonujemy 1000metrow sciany do camp1. Rano widzialem jablko. Mial je jeden Rosjanin w camp2. Myslalem ze go zamorduje. Jablko, hmmm..... Przy zjazdac moje reverso nie bardzo sobie radzilo ale patent z 3 karabinkami okazal sie rewelacyjny, dziala na kazdej linie, jest szybki do zalozenia i bezpieczny. Do camp1 wtargalismy duzo normalnego jedzenia i mamy zamiar duzo podjesc aby odzyskac "moc". Po 13:00 znowu zaczyna sypac, cholera...
27 lipiec: Wspanialy dzien. Nie robimy nic tylko wypoczywamy, jemy, pijemy itp. Jestesmy na wysokosci 4550 mnpm ale dzieki dobrej aklimatyzacji i wybornej pogodzie czujemy ze odzyskujemy sily po ostatnich meczacych dniach. W gorach jeszcze malo ludzi ale sezon powoli startuje. Zagadujemy schodzacych i podchodzacych wspinaczy, dominuja wspinacze z bylego ZSRR ale jest tez barwna "national expedition" z Iranu, wszyscy tak samo ubrani, jak kiedys polskie wyprawy w latach 80-tych he he. Wieczorem klarowanie sprzetu, tym razem bierzemy gazu i jedzenia na 4-5 dni. Jutro znowu podejscie do camp2. Ave!
28 lipiec: Dajemy czadu. Z camp1 do camp2 cale 1000 przewyzszenia robie w 3h40m. W Tatrach nie powstydzilbym sie takiego czasu. Iranczykow wyprzedzamy az o 3h he he. Moc jest zatem. Po poludniu obzeramy sie i jutro chcemy smigac do camp3 skad pojutrze na szczyt Chana.
29 lipiec: Dupuwa (po rusku: Rzopa). Sniezyca i wiatr. W nocy przysypalo nam namiot prawie po czubek. Znowu caly dzien w spiworze w namiocie. Z nudow odkopuje namiot. Rosjanie z sasiedniego namiotu maja krotkofalowke i kontakt z base campem. Znaja nasze plany "Polakow nie puskac!!". Cholernie duzo sniegu w gorach i trza czekac az lawiny "oczyszcza" zbocza. Nawet jesli jutro bedzie znosnie to i tak przyjdzie nam torowac w sniegu po pas az do 6100mnpm gdyz inne ekipy nie sa jeszcze tak zaawansowane jesli chodzi o akcje gorska. Kurcze, czuje moc, aby tylko pogoda puscila!!
30 lipiec: Fatalnej pogody ciag dalszy. Czujemy z Krzychem ze jutro moze byc lepiej i aby nie tracic czasu i szansy na szczyt zbieramy sie, pakujemy caly oboc i ruszamy przez Czapajewa zalozyc oboz 3 na przeleczy pod Chan-em na wysokosci 5850mnpm. Im wyzej tym mniej widac a coraz bardzie za to wieje. Na szczyt Czapajewa wychodzimy po 5h. Nie widac nic. Zaczynajac zejscie z Czapajewa na Przelecz pakujemy sie w totalny white-out, zjawisko w ktorym gesta jak mleko mgla zlewa sie ze sniegiem, traci sie kompletnie poczucie orientacji, kazdy krok robi sie w "ciemno", widocznosc zerowa. Wiem ze zejscie jest bardzo niebepieczne, z jednej strony 2 kilometrowe urwiska Czapajewa,z drugiej strony szczeliny i kilkudziesieciometrowe seraki. Ide pierwszy, ostroznie stawiam krok za krokiem. Nerwowka jest straszna. Krzychu z tylu daje mi jakies rady ale poddenerowany krzycze ze jak chce to niech sam idzie wg swoich rad. Posilkuje sie GPS-em i tak krok po kroku idziemy w dol. Wydaje mi sie ze przede mna jest urwisko, serak, zrzucam plecak, siadam na nim i czekam. Mam to w nosie, kroku nie zrobie dalej. Kalibruje kompas w GPS i po paru minutach odbijam w lewo i dostrzegam trasery. Jestem psychicznie juz zdrowo wycienczony. Wreszcie po 2h dochodzimy do miejsca na przeleczy w ktorym zalozymy oboz. Krzychu kopie platforme pod namiot a ja nieprzytomnym wzrokiem gapie sie na niego. Pozniej zbieram sie w garsc i wpolnie stawiamy namiot i okopujemy sie solidnie. Wieczorem "Rekopis znaleziony w Saragossie" ukaja do snu...
31 lipiec: Pogoda fatalna. Nadal white-out. Atak szczytowy odwolany. Co tu pisac. Zgon, nuda, letarg. Gotowanie wody ze sniegu to zajecie niebezpieczne gdyz mozna latwo spalic namiot i wymagajace sporo gimnastyki aby dwoch facetow w malenkim namiocie sie nie pozabijalo. Wreszcie po 18:00 mgla rozwiewa sie! Jestem podekscytowany. Jutro o 2:00 w nocy wstajemy I o 4:00 ruszamy na szczyt! Niestety… wzmaga sie wiatr. Zaczyna wiac naprawde ostro. Po 20:00 wieje juz potezny huragan z predkoscia ponad 100km/h. O spaniu nie ma mowy. Wiatr nawiewa nam do namiotu mase sniegu, ktory zawilgaca do reszty nasze spiwory, jedyna bariere dzielaca nasze 36,6C od mroznego otoczenia. Miny mamy nie tegie.
1 sierpien: Przez cala noc wiatr nawial pelno sniegu i napierajace scianki namiotu przywalone tym sniegiem skurczyly przestrzen zyciowa wewnatrz do stanu, w ktorym jakikolwiek ruch I dzialanie stalo sie niemozliwe. Przedsionki namiotu juz dawno przestaly istniec wypelnione sniegiem i przyduszone wiatrem. Mimo to o 2:00 chcac zaatakowac szczyt wstawiamy kuchenke miedzy spiwory do srodka namiotu i w takich warunkach robimy jedzenie. Dalsze gotowanie na picie z braku miejsca bylo juz zbyt niebezpieczne. O ataku szczytowym juz nie myslimy. Zaprzata nas teraz kwestia "jak uratowac nasze tylki z tej cholernej przeleczy". Rano ilosc miejsca w namiocie stala sie krytyczna i ubieram wszystko na siebie aby wyjsc na zewnatrz i odkopac namiot. Ubieranie trwa wieki ale pozniej przy wychodzeniu nawianie kilku wiader sniegu do srodka trwa sekundy. Klamka zapada. Zwijamy sie stad. Zmykamy do camp2. Szczyt zatem odpuszczamy. Pomimo huraganu widoki zapieraja dech w piersiach. Panorama z przeleczy jest zaiste niezwykla, w centrum dominuje na poludniu Pik Pabiedy, na polnocy 6-tysieczniki lodowca north inylczek, na wschodzie Chan Tengri, na zachodzie Pik Czapajewa. Robimy troche zdjec ale poniewaz jest potwornie zimno odmrazam sobie troche palce, ktore tylko na chwile wyjalem z puchowych lapawic. Namiot niestety ucierpial troche w huraganie (sorry Monti…), zwijamy go byle jak, wciskam do plecaka i wio, zaczynamy dwugodzinne podejscie na Czapajewa. Idzie mozolnie, wiatr rzuca nami jak chce ale ze szczytu juz zjazdami zmierzamy szybko do camp2. Przy jednym zjezdzcie obrywam sporym kamieniem w glowe. Na chwile pociemnialo mi w oczach, czapka na szczescie zamortyzowala uderzenie ale czuje jak krew wyplywa pod czapka tworzac pozniej duzy zakrzep. Nic to, wszystko ok, smigamy dalej i raz dwa docieramy do camp2. Tam Iranczycy widzac nas schodzacych zapraszaja do namiotu na herbate, zasypuja nas pytaniami z cyklu "jak tam jest?". Pozniej dalsze zjazdy i w 2h docieram do camp1. Zmeczony, porzadnie zmeczony ale uff… to juz tylko fizyczne zmeczenie. Psychicznie czuje ze odzywam po ostatnich stresujacych dniach. W camp1 widac ze sezon juz na dobre wystartowal. Jest sporo ekip, duzo namiotow. Jest tez z Polski ekipa Kandaharu, jest stary znajomy Wojtek Suchy, dociera i Ola Dzik, ktorej do Snieznego Barsa brakuje tylko Pabiedy. Wczesniej spotkalismy tez na grani dwoch Polakow, dosc malo odpowiedzialnych, jeden oslepl gdyz nie nosily okularow i teraz czeka go kilkudniowe cierpienie zanim odzyska wzrok.
2 sierpien: Pakujemy w camp1 graty i obladowani jak osiolki schodzimy po prawie 2 tygodniach do base campu w ramiona oczekujacych nas Miszy i Saszy. Zapraszaja nas do kuchnii na obfity obiad, ktory pozniej przeciagnal sie w kolacje, a kolacja w nasiadowke przy "malym co nieco" az do poznej nocy. Tego dnia przylatuje tez na lodowiec nowa grupa z Polski w ramach programu "Polski Himalaizm Zimowy". Fajna grupa, wspolnie sporo gadamy (rowniez "male co nieco" w kuchni), wspomagamy ich troche sprzetowo.
3 sierpien: Smiglowiec mamy dopiero 5 sierpnia wiec dzisiaj wspolnie z Misza udajemy sie na kilkunastokilometrowy trekking az pod Marmurowa Sciane. Piekna pogoda, szukamy pirytow (bez powodzenia..) a po powrocie oczywiscie obiad u Saszki, pozniej herbatka, pozniej kolacyjka, pozniej odwiedziny kilku znajomych Kazachow (Dima i Jura) i przy "malym co nieco" nasiadowka do poznej nocy. W miedyczasie wymknalem sie aby uzupelnic dziennik ale zaraz z kuchni zawolanie "Lioooocha!! Dawaj!" he he ;-)
4 sierpnia: przez kilka h szwendalem sie po lodowcu, po morenie bocznej, nalazilem sie sporo. Pozniej troche pakowania sprzetu i obiadokolacja ale wieczor jakis taki markotny. Misza zali sie ze jak mu wyjedziemy to nie bedzie mial z kim gadac a anglicy sa zarozumiale burzuje. Przez te dni dobrze poznalismy i Misze i Sasze – wspaniali ludzie.
5 sierpien: od rana nerwowe oczekiwanie na smiglowiec. Zegnamy sie z Misza i Sasza. Daje Miszy moj noz gorski na pamiatke, ucieszyl sie jak dziecko. Nadlatuje smiglo, lekko osiada na lodowcu. Zarowno maszyna jak i pilot pokazuja najwyzsza klase. Ladujemy graty i razem z angolami ulatujemy w gore, w gore, hen, hen, az ponad gran gdyz lecimy jeszcze do bazy na lodowcu poludniowym. Reeety, ale widoki, to jak krecenie Wladcy Pierscieni, w 20 minut jestesmy na lodowcu poludniowym, tam dosiada kilka osob i wio, pieknym manewrem juz mkniemy kilkanascie metrow nad lodowcem w kierunku Maida-Adyr gdzie docieramy po 20 minutach. W Maida-Adyr cieplo, jeeeny, jak cieplo, wszyscy wyskakuja z ciuchow gorskich i wskakuja w letnie lachy. Pakujemy plecaki do czekajacego juz zila z ktorego dzieki uprzejmosci angoli mozemy skorzystac. Wspolnie w 9 osob ruszamy do Karakol. Droga sie delikatnie mowiac mocno zmienila. Po obfitych opadach deszczow porobily sie glebokie na pol metra kaniony w drodze i usypiska skalne ktore nawet potezna ruska maszyna z trudem pokonywala. No wlasnie, az sie rozkraczyla. Nawalila raz, drugi, trzeci, duuuuzo razy, az padla na amen. Wysoko w dzikich gorach tien-shan na ok 3000mnpm silnik padl. No i sie problem zrobil. Nikt nie mial telefonu satelitarnego aby zadzwonic po pomoc a droga ta dziennie przejezdza raptem pare samochodow ktorymi mozna by przeslac informacje o pomocy. Angole legli na trawe i zaczeli czekac i spacerowac a polacy zaczeli dzialac :-) Zrodzil nam sie w glowie pomysl aby isc w gore do widocznych daleko jurt. Tam mielismy zamiar poprosic Kirgizow abysmy mogli dojechac brakujace 80km do Karakol na koniach. Po przyjsciu do jurt wyszedl do nas ojciec rodziny, stary Kirgiz. Zaczelismy gadac po rusku ale nic nie rozumial, ani slowa po rusku. Kiwnal na swoja corke i ona zaprosila nas do jurty. Do tej pory nie wypowiedzieli ani jednego slowa, nie wiedzielismy czy cos rozumieja, czy nie. Zdjelismy buty, usiedlismy, ona nalala nam kumys, usiadla z boku przy wyjsciu i zaczela nam sie przygladac ciekawie. Okazalo sie ze rowniez ona prawie nie mowi po rosyjsku. Z grzecznosci staralismy sie nawiazac jakis dialog, ale powsiagliwosc Kirgizow jest godna angielskiego krola. Czulem sie jak jakis cholerny Magellan, ktory stara sie nawiazac kontakt z tubylcami za pomoca powszechnie przyjetych gestow przyjazni, usmiech, otwarta dlon, uklon. Troche bylo usmiechu, ona bardzo sie wstydzila i co chwile z usmiechem chowala glowe w dloniach. Gestykulujac wyjasnilismy o co chodzi, ze potrzebujemy konie, transport z gor do Karakol, ale grzecznie odmowila. Pozniej ukroila nam jeszcze lepioszki, chleba wypiekanego przez nich w jurtach ktory maczalismy w borowkowym dzemie i ze smakiem zajadalismy. Widzac ze nic nie wskuramy dopilismy juz druga porcje kumysu, wstalismy, podziekowalismy, uklonilismy sie i wrocilismy do auta. Tu sie okazalo ze kierowce zabral do Karakol przejezdzajacy samochod i ze za ok 6 godzin powinien wrocic z czesciami do silnika. W skrocie: do Karakol dotarlismy pozno w nocy, ale cali i zdrowi.
6 sierpien: w Karakol ulokowalismy sie w jurtach, rano poszedlem wziasc prysznic, taaak…. Co za uczucie… ostatni raz kapalem sie pod prysznicem prawie 3 tygodnie temu wiec uczucie bylo niesamowite. Ale za to jak spojrzalem w lustro z ust wydalem tylko krotki jek "O Boze…". Ogolilem sie, tjaa…. I caly dzien jedlismy, pilismy, jedlismy, pilismy i tak w kolko az do poznego wieczora.
7 sierpnia: juz sam z rana na dworcu autobusowym w Karakol zlapalem marszrutke do Biszkeku, gdzie po niecalych 6 godzinach zameldowalem sie w gastinicy "Spartak" w centrum stolicy Kirgizji. Cywilizacja pelna geba, zasieg w telefonie, internet, hie hie. Teraz szwendam sie po miescie odwiedzajac jak widac rowniez kafejke internetowa. Dobra zmykam dalej. Jutro popoludniu lot a jeszcze suweniry trzeba pokupowac ;-)
18 lipiec: dojazd z Karakol do Maida-Adyr to fascynujaca przeprawa przez gory. Przez wiekszosc trasy jedzie sie po drodze zbudowanej przez Sowietow w 1986 roku, ktora od tego czasu popadla juz w spora ruine. Podjazd pod przelecz 3840mnpm to juz prawdziwy hardcore i uzycie slowa droga jest sporym naduzyciem. Punkt pogranicznikow znajduje sie w Enylczek, pare kilometrow przed celem naszej podrozy. Enylczek to miasto duchow, kiedys duzy kombinat i kopalnia w ktorej mieszkalo i pracowalo 10.000 ludzi. Po upadku sojuza popadlo w ruine i opustoszalo. Przygnebiajacy widok. Dojezdzamy do Maida-Adyr. Dogadujemy szcegoly lotu i po klarowaniu sprzetu pakujemy sie w spiwory.
19 lipiec: Okazalo sie ze jest problem z waga w smiglowcu, gdyz razem z nami mialo leciec pelno sprzetu do zalozenia kirgiskiego base camp'u na lodowu inylczek polnocny. Slyszalem sporo historii o tych lotach, ze ledwo odrywa sie od ziemii, bywaly katastrofy i ofiary smiertelne. Na ladowisku wielki napis "GOOD LUCK" nie pozostawia zludzen... Mialem stracha, zaczelo trzasc po czym unieśliśmy sie powoli w gore i polecielismy! Widoki oszalamiajace. Kilkadziesiat kilometrów pokonujemy w 30 minut i przenosimy sie z 2800mnpm na lodowiec inylczek polnocny na 4000mnpm. Widze potezna sciane polnocna Chan Tengri, Pik Czapajewa, same giganty, w zyciu takich gigantycznch gor nie widzialem. Ladujemy lotem slizgowym po lodowcu gdyz przez zbyt duzy ciezar maszyna nie mogla osiasc tradycyjnie w miejscu. Zatrzeslo wiec zdrowo ale udalo sie. Wyladowujemy caly sprzet. Razem z nami wysiada Misza, szef base campu (ktory bedziemy dopiero wspolnie stawiac na lodowcu), i Sasza, szef kuchni, ktory po postawieniu i zainstalowaniu kuchni ugoscil nas pyszym obiadem i kolacja. Po postawienu kuchni, instalujemy platformy pod namioty, pozniej z desek montujemy kibelek na lodowcu i drewniana zamknieta budke w ktorej z pomoca podgrzewanej gazem wody bedzie mozna sie myc.
20 lipiec: z Krzyskiem wynosimy dzisiaj sporo ladunku do camp1 w gory a wysokosc 4550mnpm. Troche kluczylismy pod lodowcu a pozniej wypluwalismy pluca na podejsciu z ciezkimi worami. Rozbijamy tam namiot, instalujemy sie, gotowanie jedzenia i po 19:00 w spiwory spac.
21 lipiec: Rano schodzimy do bazy w 1h40m wiec tempo juz lepsze. Po zejsciu Sasza od razu zaprasza nas na obfite sniadanie, salatka z warzyw, herbata, miod, ser, ech... :-) Pakujemy reszte sprzetu pozostawionego w base campie. Korzystajac z uprzejmosci Miszy dzwonie z tel satelitarnego do domu. To ostatnia mozliwosc gdyz za chwile jak wyjdziemy w gory to nie mamy zamiaru wracac przez prawie 2 tygodnie. Wychodzimy o 12:00, w camp1 meldujemy sie juz 3h pozniej wiec aklimatyzujemy sie jak widac powoli he he :-)
22 lipiec: dzisiaj calodniowy odpoczynek w camp1, robimy zarcie, duzo pijemy, klarujemy sprzet przed jutrzejszym wyjsciem do camp2. W gorach dba sie o nie wiele rzeczy, ale sa one cholernie istotne i nic nie mozna zaniedbac: Suche buty - to skarb, na noc trzeba butki pakowac do spiwora, trzeba je za dnia suszyc, inaczej mozna latwo odmrozic sobie paluchy i po zawodach. Spiwor - jest puchowy, latwo sie zawilgaca od wszechobecnej pary wodnej w namiocie a mokry nie grzeje, a jak nie grzeje to marzniemy, nie wypoczywamy i po zawodach. Woda - trzeba duzo pic, minimum 4 litry dziennie, pomaga to tez w lepszej aklimatyzacji. Aby zdobyc wode trzeba przez wiele godzin dziennie topic snieg. Jesli mamy lenia, nie ma warunkow to sie odwodnimy, stracimy sily i po zawodach. Kalorie - podczas akcji gorskiej zuzywa sie tysiace kalorii i trzeba duzo jesc aby zrownowazyc tak wysokie zapotrzebowanie. Jest to jednak bardzo trudne i z reguly podczas akcji gorskiej chudniemy. Organizm poprostu zjada sam siebie. Trzeba jednak jesc tyle ile sie da aby nie opasc z sil. Inaczej po zawodach. Namiot - nasz dom przez wiele dni, cienka warstwa materialu chroni nas przed mroznym otoczeniem. Jak nie umocujemy go dobrze moze nam go rozerwac wiatr, moga zostac plamane przez wichure maszty, w najlepszym wypadku tylko sie nie wyspimy, w najgorszym stracimy nasz dom a to jak wiadomo oznacza jedno - po zawodach. Brzmi wszystko banalnie, problem tylko ze w gorach na duzych wysokosciach trzeba duzej sily wol aby mimo bolu glowy i zmeczenia nic nie zawalic. I to przez wiele dni. No ale na razie nam sie chce i wszystko ladnie sie kula he he
23 lipiec: wstajemy o 4:30 i po 6:00 ruszamy obladowani do camp2 az na wysokosci 5550 mnpm. A 1000 metrow przewyzszenia stroma grania sniezna poprzetykana stromymi skalnymi uskokami. W nocy napadalo pelno sniegu i przez 9 cholerych godzin torujemy droge. W pewnym momencie podczas pokonywania stromego skalnego uskoku wypial mi sie rak i zawislem na rekach. Wkladajac cala sile podchodze na drzacych lydkach i rekach do gory. Po przejsciu progu zmeczony uwalam sie w snieg jak wor ziemniakow. Po 15:00 docieramy wyczerpani na plateau. Nic sie nie chce ale (patrz zapiski z dnia 22 lipca...) kopiemy mozolnie platforme pod namiot w sniegu, robimy jedzenie, picie i uwalamy sie w spiwory. Widoki z camp2 sa nieziemskie
24 lipiec: Rano pogoda dopisuje, pakujemy wiec graty i ruszamy na Pik Czapajewa. To az 6104 mnpm, juz konkretna wysokosc a my w gorach dopiero pare dni wiec spodziewamy sie rzezi ale ruszamy. Widok z podejcia na Czapajewa to najpiekniejsza widokowo wspinaczka jaka do tej pory zrobilem. Najpierw ostra sniezna gran sprawiajaca wrazenie jakby czlowiek latal jak ptak, pozniej wspaniale i trudne mikstowe skalno-lodowe progi skalne i cala stroma sciana Czapajewa. Nigdy jeszcze nie mialem okazji wspinac sie w takich trudnosciach na takich wysokosciach ale sprawia to niesamowita frajde. Po 4h wychodzimy na szczyt Czapajewa. Odslania sie panorama na caly CENTRALNY TIEN SZAN!!!!!!!! (....................) Puste miejsce oznacza poprostu ze zaniemowilem,szczyty piekne, wyniosle, ciagna sie po horyzont, kazdy z nich niedostepny, widac giganta Pik Pabiedy, to ponad 7400 mnpm, potezna wielokilometrowa gran. Na wschodzie nie widac nic poza... sciana Chan Tengri! Siadam na plecaku i gapie sie jak dziecko. Pieknie, poprostu piekne miejsce z bajecznym widokiem. Potezny wiatr wyrywa nas z zadumy, wieje zdrowo ze ledwo mozna ustac a pierwotny plan nolegu na Czapajewie wywiewa nam doslownie z glow. Trza zmykac z tego pieknego miejsca bo zaczynaja marznac palce. Zjazdami salwujemy sie ucieczka do camp2. Dzisiaj Martynka, cora moja, ma urodzinki :-)
25 lipiec: Pogoda siadla na dobre. Sypie snieg od wielu godzin. Uwiezieni w namiociku w camp2 lezymy w spiworach. Wszystko przemoczone. Wiatr poszarpuje nasz namiot ale totalnie nas to nie wzrusza. Podczas takich "dupow" caly dzien sklada sie z lezenia w spiworze i rozmyslania, albo sluchania mp3. Tradycyjnie zgralem cala mase audiobook'ow. Skonczylem juz "Cesarza" Kapuscinskiego i od kilku dni "czytam" Jasienicy "Rzeczpospolitą obojga narodow". W zlej pogodzie najgorsze sa potrzeby fizjologiczne. Koniecznosc ubrania sie i wyjsci z namiotu w zamiec i sniezyce to ostatnia rzecz na ktora mamy ochote. Pecherz jednak wie swoje i ma dokladnie odmienne zdanie. Lezy sie wiec nieruchomo w spiworze i gdzies czujemy iz nadchodzi TEN MOMENT. Odpychamy go od siebie, ze to nie moj pecherz itp ale moment wyjscia krystalizuje sie coraz wyrazniej, az wreszcie krotkie " K... mac" i zaczynamy sie goraczkowo ubierac, czapke, kurtke, spodni, buty, gdzie sa te cholerne buty!! a sa, dobra, nerwowe szarpanie zamka od namiotu i ziuuu, wyjscie w sniezna zamiec. Snieg oczywiscie wdziera sie natychmiast do namiotu powodujac pomruki niezadowolenia partnera. Pozniej nastepuje szybki powrot, wpadniecie do przedsionka namiotu, zdemolowanie go i po zdjeciu odziezy szybkie wsuniecie do spiwora i powrot do letargu. Zdrowo dmuchalo tej nocy, brr...
26 lipiec: Po juz 3 nocy w camp2 na 5550 mnpm zjazdami w 2h pokonujemy 1000metrow sciany do camp1. Rano widzialem jablko. Mial je jeden Rosjanin w camp2. Myslalem ze go zamorduje. Jablko, hmmm..... Przy zjazdac moje reverso nie bardzo sobie radzilo ale patent z 3 karabinkami okazal sie rewelacyjny, dziala na kazdej linie, jest szybki do zalozenia i bezpieczny. Do camp1 wtargalismy duzo normalnego jedzenia i mamy zamiar duzo podjesc aby odzyskac "moc". Po 13:00 znowu zaczyna sypac, cholera...
27 lipiec: Wspanialy dzien. Nie robimy nic tylko wypoczywamy, jemy, pijemy itp. Jestesmy na wysokosci 4550 mnpm ale dzieki dobrej aklimatyzacji i wybornej pogodzie czujemy ze odzyskujemy sily po ostatnich meczacych dniach. W gorach jeszcze malo ludzi ale sezon powoli startuje. Zagadujemy schodzacych i podchodzacych wspinaczy, dominuja wspinacze z bylego ZSRR ale jest tez barwna "national expedition" z Iranu, wszyscy tak samo ubrani, jak kiedys polskie wyprawy w latach 80-tych he he. Wieczorem klarowanie sprzetu, tym razem bierzemy gazu i jedzenia na 4-5 dni. Jutro znowu podejscie do camp2. Ave!
28 lipiec: Dajemy czadu. Z camp1 do camp2 cale 1000 przewyzszenia robie w 3h40m. W Tatrach nie powstydzilbym sie takiego czasu. Iranczykow wyprzedzamy az o 3h he he. Moc jest zatem. Po poludniu obzeramy sie i jutro chcemy smigac do camp3 skad pojutrze na szczyt Chana.
29 lipiec: Dupuwa (po rusku: Rzopa). Sniezyca i wiatr. W nocy przysypalo nam namiot prawie po czubek. Znowu caly dzien w spiworze w namiocie. Z nudow odkopuje namiot. Rosjanie z sasiedniego namiotu maja krotkofalowke i kontakt z base campem. Znaja nasze plany "Polakow nie puskac!!". Cholernie duzo sniegu w gorach i trza czekac az lawiny "oczyszcza" zbocza. Nawet jesli jutro bedzie znosnie to i tak przyjdzie nam torowac w sniegu po pas az do 6100mnpm gdyz inne ekipy nie sa jeszcze tak zaawansowane jesli chodzi o akcje gorska. Kurcze, czuje moc, aby tylko pogoda puscila!!
30 lipiec: Fatalnej pogody ciag dalszy. Czujemy z Krzychem ze jutro moze byc lepiej i aby nie tracic czasu i szansy na szczyt zbieramy sie, pakujemy caly oboc i ruszamy przez Czapajewa zalozyc oboz 3 na przeleczy pod Chan-em na wysokosci 5850mnpm. Im wyzej tym mniej widac a coraz bardzie za to wieje. Na szczyt Czapajewa wychodzimy po 5h. Nie widac nic. Zaczynajac zejscie z Czapajewa na Przelecz pakujemy sie w totalny white-out, zjawisko w ktorym gesta jak mleko mgla zlewa sie ze sniegiem, traci sie kompletnie poczucie orientacji, kazdy krok robi sie w "ciemno", widocznosc zerowa. Wiem ze zejscie jest bardzo niebepieczne, z jednej strony 2 kilometrowe urwiska Czapajewa,z drugiej strony szczeliny i kilkudziesieciometrowe seraki. Ide pierwszy, ostroznie stawiam krok za krokiem. Nerwowka jest straszna. Krzychu z tylu daje mi jakies rady ale poddenerowany krzycze ze jak chce to niech sam idzie wg swoich rad. Posilkuje sie GPS-em i tak krok po kroku idziemy w dol. Wydaje mi sie ze przede mna jest urwisko, serak, zrzucam plecak, siadam na nim i czekam. Mam to w nosie, kroku nie zrobie dalej. Kalibruje kompas w GPS i po paru minutach odbijam w lewo i dostrzegam trasery. Jestem psychicznie juz zdrowo wycienczony. Wreszcie po 2h dochodzimy do miejsca na przeleczy w ktorym zalozymy oboz. Krzychu kopie platforme pod namiot a ja nieprzytomnym wzrokiem gapie sie na niego. Pozniej zbieram sie w garsc i wpolnie stawiamy namiot i okopujemy sie solidnie. Wieczorem "Rekopis znaleziony w Saragossie" ukaja do snu...
31 lipiec: Pogoda fatalna. Nadal white-out. Atak szczytowy odwolany. Co tu pisac. Zgon, nuda, letarg. Gotowanie wody ze sniegu to zajecie niebezpieczne gdyz mozna latwo spalic namiot i wymagajace sporo gimnastyki aby dwoch facetow w malenkim namiocie sie nie pozabijalo. Wreszcie po 18:00 mgla rozwiewa sie! Jestem podekscytowany. Jutro o 2:00 w nocy wstajemy I o 4:00 ruszamy na szczyt! Niestety… wzmaga sie wiatr. Zaczyna wiac naprawde ostro. Po 20:00 wieje juz potezny huragan z predkoscia ponad 100km/h. O spaniu nie ma mowy. Wiatr nawiewa nam do namiotu mase sniegu, ktory zawilgaca do reszty nasze spiwory, jedyna bariere dzielaca nasze 36,6C od mroznego otoczenia. Miny mamy nie tegie.
1 sierpien: Przez cala noc wiatr nawial pelno sniegu i napierajace scianki namiotu przywalone tym sniegiem skurczyly przestrzen zyciowa wewnatrz do stanu, w ktorym jakikolwiek ruch I dzialanie stalo sie niemozliwe. Przedsionki namiotu juz dawno przestaly istniec wypelnione sniegiem i przyduszone wiatrem. Mimo to o 2:00 chcac zaatakowac szczyt wstawiamy kuchenke miedzy spiwory do srodka namiotu i w takich warunkach robimy jedzenie. Dalsze gotowanie na picie z braku miejsca bylo juz zbyt niebezpieczne. O ataku szczytowym juz nie myslimy. Zaprzata nas teraz kwestia "jak uratowac nasze tylki z tej cholernej przeleczy". Rano ilosc miejsca w namiocie stala sie krytyczna i ubieram wszystko na siebie aby wyjsc na zewnatrz i odkopac namiot. Ubieranie trwa wieki ale pozniej przy wychodzeniu nawianie kilku wiader sniegu do srodka trwa sekundy. Klamka zapada. Zwijamy sie stad. Zmykamy do camp2. Szczyt zatem odpuszczamy. Pomimo huraganu widoki zapieraja dech w piersiach. Panorama z przeleczy jest zaiste niezwykla, w centrum dominuje na poludniu Pik Pabiedy, na polnocy 6-tysieczniki lodowca north inylczek, na wschodzie Chan Tengri, na zachodzie Pik Czapajewa. Robimy troche zdjec ale poniewaz jest potwornie zimno odmrazam sobie troche palce, ktore tylko na chwile wyjalem z puchowych lapawic. Namiot niestety ucierpial troche w huraganie (sorry Monti…), zwijamy go byle jak, wciskam do plecaka i wio, zaczynamy dwugodzinne podejscie na Czapajewa. Idzie mozolnie, wiatr rzuca nami jak chce ale ze szczytu juz zjazdami zmierzamy szybko do camp2. Przy jednym zjezdzcie obrywam sporym kamieniem w glowe. Na chwile pociemnialo mi w oczach, czapka na szczescie zamortyzowala uderzenie ale czuje jak krew wyplywa pod czapka tworzac pozniej duzy zakrzep. Nic to, wszystko ok, smigamy dalej i raz dwa docieramy do camp2. Tam Iranczycy widzac nas schodzacych zapraszaja do namiotu na herbate, zasypuja nas pytaniami z cyklu "jak tam jest?". Pozniej dalsze zjazdy i w 2h docieram do camp1. Zmeczony, porzadnie zmeczony ale uff… to juz tylko fizyczne zmeczenie. Psychicznie czuje ze odzywam po ostatnich stresujacych dniach. W camp1 widac ze sezon juz na dobre wystartowal. Jest sporo ekip, duzo namiotow. Jest tez z Polski ekipa Kandaharu, jest stary znajomy Wojtek Suchy, dociera i Ola Dzik, ktorej do Snieznego Barsa brakuje tylko Pabiedy. Wczesniej spotkalismy tez na grani dwoch Polakow, dosc malo odpowiedzialnych, jeden oslepl gdyz nie nosily okularow i teraz czeka go kilkudniowe cierpienie zanim odzyska wzrok.
2 sierpien: Pakujemy w camp1 graty i obladowani jak osiolki schodzimy po prawie 2 tygodniach do base campu w ramiona oczekujacych nas Miszy i Saszy. Zapraszaja nas do kuchnii na obfity obiad, ktory pozniej przeciagnal sie w kolacje, a kolacja w nasiadowke przy "malym co nieco" az do poznej nocy. Tego dnia przylatuje tez na lodowiec nowa grupa z Polski w ramach programu "Polski Himalaizm Zimowy". Fajna grupa, wspolnie sporo gadamy (rowniez "male co nieco" w kuchni), wspomagamy ich troche sprzetowo.
3 sierpien: Smiglowiec mamy dopiero 5 sierpnia wiec dzisiaj wspolnie z Misza udajemy sie na kilkunastokilometrowy trekking az pod Marmurowa Sciane. Piekna pogoda, szukamy pirytow (bez powodzenia..) a po powrocie oczywiscie obiad u Saszki, pozniej herbatka, pozniej kolacyjka, pozniej odwiedziny kilku znajomych Kazachow (Dima i Jura) i przy "malym co nieco" nasiadowka do poznej nocy. W miedyczasie wymknalem sie aby uzupelnic dziennik ale zaraz z kuchni zawolanie "Lioooocha!! Dawaj!" he he ;-)
4 sierpnia: przez kilka h szwendalem sie po lodowcu, po morenie bocznej, nalazilem sie sporo. Pozniej troche pakowania sprzetu i obiadokolacja ale wieczor jakis taki markotny. Misza zali sie ze jak mu wyjedziemy to nie bedzie mial z kim gadac a anglicy sa zarozumiale burzuje. Przez te dni dobrze poznalismy i Misze i Sasze – wspaniali ludzie.
5 sierpien: od rana nerwowe oczekiwanie na smiglowiec. Zegnamy sie z Misza i Sasza. Daje Miszy moj noz gorski na pamiatke, ucieszyl sie jak dziecko. Nadlatuje smiglo, lekko osiada na lodowcu. Zarowno maszyna jak i pilot pokazuja najwyzsza klase. Ladujemy graty i razem z angolami ulatujemy w gore, w gore, hen, hen, az ponad gran gdyz lecimy jeszcze do bazy na lodowcu poludniowym. Reeety, ale widoki, to jak krecenie Wladcy Pierscieni, w 20 minut jestesmy na lodowcu poludniowym, tam dosiada kilka osob i wio, pieknym manewrem juz mkniemy kilkanascie metrow nad lodowcem w kierunku Maida-Adyr gdzie docieramy po 20 minutach. W Maida-Adyr cieplo, jeeeny, jak cieplo, wszyscy wyskakuja z ciuchow gorskich i wskakuja w letnie lachy. Pakujemy plecaki do czekajacego juz zila z ktorego dzieki uprzejmosci angoli mozemy skorzystac. Wspolnie w 9 osob ruszamy do Karakol. Droga sie delikatnie mowiac mocno zmienila. Po obfitych opadach deszczow porobily sie glebokie na pol metra kaniony w drodze i usypiska skalne ktore nawet potezna ruska maszyna z trudem pokonywala. No wlasnie, az sie rozkraczyla. Nawalila raz, drugi, trzeci, duuuuzo razy, az padla na amen. Wysoko w dzikich gorach tien-shan na ok 3000mnpm silnik padl. No i sie problem zrobil. Nikt nie mial telefonu satelitarnego aby zadzwonic po pomoc a droga ta dziennie przejezdza raptem pare samochodow ktorymi mozna by przeslac informacje o pomocy. Angole legli na trawe i zaczeli czekac i spacerowac a polacy zaczeli dzialac :-) Zrodzil nam sie w glowie pomysl aby isc w gore do widocznych daleko jurt. Tam mielismy zamiar poprosic Kirgizow abysmy mogli dojechac brakujace 80km do Karakol na koniach. Po przyjsciu do jurt wyszedl do nas ojciec rodziny, stary Kirgiz. Zaczelismy gadac po rusku ale nic nie rozumial, ani slowa po rusku. Kiwnal na swoja corke i ona zaprosila nas do jurty. Do tej pory nie wypowiedzieli ani jednego slowa, nie wiedzielismy czy cos rozumieja, czy nie. Zdjelismy buty, usiedlismy, ona nalala nam kumys, usiadla z boku przy wyjsciu i zaczela nam sie przygladac ciekawie. Okazalo sie ze rowniez ona prawie nie mowi po rosyjsku. Z grzecznosci staralismy sie nawiazac jakis dialog, ale powsiagliwosc Kirgizow jest godna angielskiego krola. Czulem sie jak jakis cholerny Magellan, ktory stara sie nawiazac kontakt z tubylcami za pomoca powszechnie przyjetych gestow przyjazni, usmiech, otwarta dlon, uklon. Troche bylo usmiechu, ona bardzo sie wstydzila i co chwile z usmiechem chowala glowe w dloniach. Gestykulujac wyjasnilismy o co chodzi, ze potrzebujemy konie, transport z gor do Karakol, ale grzecznie odmowila. Pozniej ukroila nam jeszcze lepioszki, chleba wypiekanego przez nich w jurtach ktory maczalismy w borowkowym dzemie i ze smakiem zajadalismy. Widzac ze nic nie wskuramy dopilismy juz druga porcje kumysu, wstalismy, podziekowalismy, uklonilismy sie i wrocilismy do auta. Tu sie okazalo ze kierowce zabral do Karakol przejezdzajacy samochod i ze za ok 6 godzin powinien wrocic z czesciami do silnika. W skrocie: do Karakol dotarlismy pozno w nocy, ale cali i zdrowi.
6 sierpien: w Karakol ulokowalismy sie w jurtach, rano poszedlem wziasc prysznic, taaak…. Co za uczucie… ostatni raz kapalem sie pod prysznicem prawie 3 tygodnie temu wiec uczucie bylo niesamowite. Ale za to jak spojrzalem w lustro z ust wydalem tylko krotki jek "O Boze…". Ogolilem sie, tjaa…. I caly dzien jedlismy, pilismy, jedlismy, pilismy i tak w kolko az do poznego wieczora.
7 sierpnia: juz sam z rana na dworcu autobusowym w Karakol zlapalem marszrutke do Biszkeku, gdzie po niecalych 6 godzinach zameldowalem sie w gastinicy "Spartak" w centrum stolicy Kirgizji. Cywilizacja pelna geba, zasieg w telefonie, internet, hie hie. Teraz szwendam sie po miescie odwiedzajac jak widac rowniez kafejke internetowa. Dobra zmykam dalej. Jutro popoludniu lot a jeszcze suweniry trzeba pokupowac ;-)
niedziela, 18 lipca 2010
Do Maida-Adyr!!!!
W gory do Maida-Adyr: Jeeee! W gory bracie, tam przygoda czeka Cie!
Ruszamy w gory. Ile można pleśnieć w dolinach. Ruski gazik załadowany po brzegi. Niknie zasięg w telefonie....
Ruszamy w gory. Ile można pleśnieć w dolinach. Ruski gazik załadowany po brzegi. Niknie zasięg w telefonie....
sobota, 17 lipca 2010
Rosyjsko-Islamski "Przystanek Alaska" czyli Karakol
Karakol, 400km od Biszkeku...
Uff... co za dzień. Po dojechaniu do Karakol
ulokowaliśmy się w Jurtach. Są z nami Ukraińcy
którzy też szykują się na Tien-Szan. Karakol
to juz obrzeża cywilizowanego świata, straszna
dziura.
Klimat jak w "Przystanku Alaska" tylko odziany w
rusko-islamskie motywy.
Jutro do Maida-Adyr, 150km w 4-5h pokonując m.in. przełęcze na 3800m n.p.m. Drogi prawie nie ma i radzą sobe tam tylko pancerne "ruskije maszyny, coś pokroju gruzawik. Jutro ruszamy o 8.00. Owce męczą, psy szczekają a ja padnięty leżę w jurcie. Daswidania Druzja!
W drodze do Karakol, nad słonym jeziorem Issyl-Kuk
Cały dzień w busie: nasz złomowaty mercedes bus o
oczywiście rozkraczył się. Po przymusowym godzinnym
postoju ruszyliśmy dalej, już innym mercem.
Żar leje się z nieba. Krajobrazy surowe, domzkane
od góry śnieżnymi szczytami. We wioskach dominuje
handel, babuszki z jurt sprzedają kumys, lepioszki,
arbuzy i suszone ryby.
Kirgizi bardzo mili, ciekawi, pytają się o nas,
o nasye plany, skąd jesteśmy itp. Sporo przy tym
wszystkim śmiechu i pogłębiania kontaków polsko-
kirgiskich :)
Po przekroczeniu łańcucha górskiego jedziemy wzdłuż
potężnego jeziora Issyl-Kul położonego na wysokości
1600m n.p.m. Dla polskiego typowego "pirata drogowego"
tutejsze drogi to byłby raj, a wyprzedzanie na 3ciego
to norma.
Znużenie.... zapadam w sen...
Wyjazd z Biszkeku
Krótko opiszę wyjazd z Biszkeku, a było ciekawie :) Dorwaliśmy
marszrutkę za 300 Somów do Karakol. Stary Mercedes bus jak to bywa w
postradzieckich republikach załadowany na maksa, brakuje do kompletu
tylko kozy albo owcy tu z nami :)
marszrutkę za 300 Somów do Karakol. Stary Mercedes bus jak to bywa w
postradzieckich republikach załadowany na maksa, brakuje do kompletu
tylko kozy albo owcy tu z nami :)
Zaraz po tym jak ruszyliśmy, dosłownie 100m stłuczka ze starym Passatem,
damn. Zadyma na całego, prawie do rękoczynów doszło :) Dopiero początek
podróży, ale już mamy dość cholernego upału, wreszcie ruszamy dalej. Z
niecierpliwością i nadzieją czekamy na dotarcie w góry, tam będzie
chłodniej. A wyżej w górach duuuużo poniżej zera. YEAHHH :)
pozdrawiam serdecznie! Leszek
piątek, 16 lipca 2010
Biszkek
Nocka na lotnisku w Moskwie minela spokojnie. Od Marysi dostalem line pod glowe i walnalem sie na karimacie. Nad ranem odnalazl nas Krzysiek, ktory dolecial do Moskwy szybciej i szwendal sie caly czas po tym wielkim miescie. W lotniskowym WC w dozowniku na mydlo jest... mydlo! Nowka samolot jest wygodny i startuje punktualnie a smaczne zarcie serwuja stewardesy bez zlotych zebow. Nawet milicja jakas taka grzeczna. To jakos juz nie Rosja z "Imperium" Kapuscinskiego.
Lot przebiega spokojnie. O 14:25 punktualnie ladujemy w Biszkeku, stolicy Kirgizji. Jest 39 stopni w cieniu... Zalatwienie wizy, odbior bagazu idzie gladko. Troche smiechu bylo z targowaniem sie o transport do centrum miasta ale przydaje sie znajomosc rosyjskiego i postawilismy na swoim. Sprawnie docieramy do Spartak Stadion Hostel. Tam poznajemy Kristine, rosjanke, ktora razem bedzie wspinac sie z Marysia. Wspolnie tworzymy czworkowa ekipe, co jest akurat aby fajnie rozkladac koszty transportu. W hostelu Spartak zrzucamy bagaze i idziemy na miasto. Biszkek nie grzeszy specjalnie uroda, takie typowe posowieckie molochy, z glosnym i chaotycznym ruchem samochodowym i dziurawymi chodnikami. W agencji Tien-Szan odbieramy permity. Mala niespodzianka, gosc Asel, z ktorym korespondowalem okazal sie... kobieta ;-) Pozniej idziemy do klimatycznej knajpki na kirgiskie zarelko, piwko i internet :-)
Jutro rano jedziemy na dworzec autobusowy aby zalatwic marszrutke i przedostac sie do Karakol. Szykuje sie meczaca kilkunastogodzinna jazda jakis rozklekotanym busem bez klimy no ale badzmy dobrej mysli.
Na razie wszystko cacy i zgodnie z planem. Pozdrowienia!
NetArt zdobywca godla Firma Przyjazna Klientowi.
Sprawdz na http://nazwa.pl
czwartek, 15 lipca 2010
Odprawa bez problemu!
Uff, limit był 20kg ale babka przymknęła oko dla "alpinisty" i nadałem 25kg :-) Pozostałe kg do podręcznego i poszło. Brat, dzięki za pomoc!
"klimatyzowane" PKP
Ciepło, co nie? :-) Udało się wyrwać z pracy i zdążyć na pociąg do Wa-wy. W głowie mętlik. Po ostatecznym spakowaniu wyszło prawie 40kg tobołow. Krzysiek już w Moskwie, wieczorem się spotkamy.
poniedziałek, 12 lipca 2010
Mamy sponsora!
Krzysiek zawalczył i dostajemy kasę od firmy WAGO (patrz link). Do tego patronat medialny z e-góry (patrz link).
niedziela, 11 lipca 2010
Pakowanie i ważenie
Już mnie nosi i udziela się stresik przedwyjazdowy. Łącznie 34kg bagażu a zabieram absolutne minimum. Będzie niezła żonglerka na Okęciu aby rozłożyć całość na 20kg bagażu głównego, 10 podręcznego a reszta do ubrania na siebie i upchania po kieszeniach. No ale jak każdy 1kg nadbagażu kosztuje 10EUR to nie ma wyjścia... Mam sporo batonów i 20 liofilizatów jako pasza szturmowa. Jutro późnym wieczorem jadę do Berlina odebrać Pydę, kumpla wracającego z Peru. Jadę nie tyle po niego co po jego śpiwór z komfortem do minus 30C :-) Chciałem wymienić dzisiaj kesz na dolce ale w kantorze gość miał tylko 100 dolarówki a potrzebuję małych nominałów po 10 i 20USD więc lipa. Do GPS-a w grałem najważniejsze waypointy, na mp3-player zgrałem kilka Forsyth'ów, Cobena, "Cesarza" Kapuścińskiego i "Rzeczpospolitą" Jasienicy. Razem 1,4Gb audiobooków. To istotna kwestia aby psycha w okresach niepogody nie "odjechała" po 3-4 dniach pobytu w ciasnym namiocie.
niedziela, 4 lipca 2010
Kompletowanie sprzętu
Do wylotu zostało 12 dni. Sklarowałem z grubsza sprzęt. Wszystko właściwie jest. Można jedynie debatować nad poziomem "ogadżetowienia" wyjazdu (GPS-y, telefony satelitarne itp) ale preferuję wariant "na lekko". Co do liny to pożyczyłem od Montiego 60 metrów jedną żyłę grubości 8mm. Śpiwór puchowy jest jeszcze w Peru ale ląduje w kraju za tydzień razem z Pydą. Z "biżuterii" 3 śruby lodowe, parę taśm, małpa (przyrząd samozaciskowy do wychodzenia po linie) i kilka karabinków. Zamówiłem też kartusze z gazem w ITMC Tien Shan aby czekały na nas w bazie na lodowcu. Co do żarcia to zamówiłem 20 liofilizatów (blee..), reszta diety to kaszki bebiko, bakalie, musli, kabanosy itp. Trzy dni temu dzwonił kumpel kumpla, który właśnie w ten weekend miał lądować w Biszkeku. Ma dać znać jak tam na miejscu, czy z wizą bez problemu itp. Na razie coś milczy he he ;-) A tymczasem Kirgistan ma nowego prezydenta, tak jak my za pare godzin... gaddemet
sobota, 26 czerwca 2010
Czyli jednak Khan Tengri
Zawirowania na południu Kirgistanu i dość niepewna logistyka w tym regionie odwiodły nas z Krzyśkiem ostatecznie od Piku Lenina. Cel zastępczy to Khan Tengri. Jedna z najpiękniejszych gór świata. Również góry Tien-Shan to potęga, piękno, surowy i zimny klimat. Cieszę się cholernie bo ten Pik Lenina to jakoś ani urodziwy ani ciekawy. A Khan Tengri to już inna liga. I te widoki!!! Jak oglądam te piękne krajobrazy to mnie z nóg ścina a na żywo to jakaś masakra będzie :-))
Logistyka co do górki dograna, najpierw po przylocie 2 dni ułazem po kirgiskich bezdrożach na zachód, potem ruskim śmigłowcem pokonamy w pół godziny ostatnie 100km do bazy głównej. A tam wiadomo, olejek do opalania i dwa tygodnie gleba na karimacie he he
Logistyka co do górki dograna, najpierw po przylocie 2 dni ułazem po kirgiskich bezdrożach na zachód, potem ruskim śmigłowcem pokonamy w pół godziny ostatnie 100km do bazy głównej. A tam wiadomo, olejek do opalania i dwa tygodnie gleba na karimacie he he
poniedziałek, 21 czerwca 2010
ITMC Tien-Shan zwija manele spod Piku Lenina...
Niestety mało przyjemny mail od Asela z Tien-Shan:
Dear Leszek, Herewith we would like to inform you that we decided not to set up Camps on Lenin Peak this year because situation in south Kyrgyzstan continues to be difficult. Although the area of Base Camp - Achik-Tash - is safe for tourists, approach ways comes from Osh region which still unstable. We recommend you to avoid expeditions to Lenin Peak this season. As alternative we offered you to join programmes to Khan-Tengri Peak (7010m) in Central Tien-Shan. As we wrote you your border permit is valid for Khan-Tengri as well.Other alternatives - Mustag-Ata (in China with approach via Kyrgyzstan) and Elbrus (Caucasus, with approach via Moscow or St Petersburg). If you are interested, further details will be send separately. If you decide to cancel your trip to Kyrgyzstan at all, and if you need any official letters from our company / Tourism Association of Kyrgyzstan, feel free to let us know please.We regret about the terrible situation which exist in the south of Kyrgyzstan.
Best regards, Asel Ismailova
A tym czasem czytam ze dzisiaj co najmniej dwie osoby zginęły koło Oszu w starciach, do jakich doszło między kirgiskimi siłami bezpieczeństwa a miejscowymi Uzbekami. Walki wybuchły, gdy siły rządowe prowadziły patrol w uzbeckim osiedlu Nariman na przedmieściach Oszu. "Żołnierze rozjechali się, przeprowadzając kontrole i szukając broni; wielu ludzi zostało pobitych. Sytuacja jest bardzo napięta. Władze muszą być bardzo ostrożne, jeśli chodzi o sposób prowadzenia kontroli" - powiedział działacz, cytowany przez agencję Reutera. Dodał, że około 20 osób zostało rannych, a lekarze, ze względów bezpieczeństwa, nie mogą dotrzeć do dalej położonych rejonów, gdzie mogą być inni poszkodowani.
To chyba szaleństwo się tam pchać i pora uruchomić plan awaryjny...
Dear Leszek, Herewith we would like to inform you that we decided not to set up Camps on Lenin Peak this year because situation in south Kyrgyzstan continues to be difficult. Although the area of Base Camp - Achik-Tash - is safe for tourists, approach ways comes from Osh region which still unstable. We recommend you to avoid expeditions to Lenin Peak this season. As alternative we offered you to join programmes to Khan-Tengri Peak (7010m) in Central Tien-Shan. As we wrote you your border permit is valid for Khan-Tengri as well.Other alternatives - Mustag-Ata (in China with approach via Kyrgyzstan) and Elbrus (Caucasus, with approach via Moscow or St Petersburg). If you are interested, further details will be send separately. If you decide to cancel your trip to Kyrgyzstan at all, and if you need any official letters from our company / Tourism Association of Kyrgyzstan, feel free to let us know please.We regret about the terrible situation which exist in the south of Kyrgyzstan.
Best regards, Asel Ismailova
A tym czasem czytam ze dzisiaj co najmniej dwie osoby zginęły koło Oszu w starciach, do jakich doszło między kirgiskimi siłami bezpieczeństwa a miejscowymi Uzbekami. Walki wybuchły, gdy siły rządowe prowadziły patrol w uzbeckim osiedlu Nariman na przedmieściach Oszu. "Żołnierze rozjechali się, przeprowadzając kontrole i szukając broni; wielu ludzi zostało pobitych. Sytuacja jest bardzo napięta. Władze muszą być bardzo ostrożne, jeśli chodzi o sposób prowadzenia kontroli" - powiedział działacz, cytowany przez agencję Reutera. Dodał, że około 20 osób zostało rannych, a lekarze, ze względów bezpieczeństwa, nie mogą dotrzeć do dalej położonych rejonów, gdzie mogą być inni poszkodowani.
To chyba szaleństwo się tam pchać i pora uruchomić plan awaryjny...
niedziela, 20 czerwca 2010
Powoli sytuacja wraca do normalności
Na południu Kirgistanu sytuacja na szczęście powoli wraca do normalności :-) Armia rozpoczęła dzisiaj rozbieranie barykad wzniesionych w mieście Osz. Według agencji Reutera, usunięte zostały prowizoryczne blokady w centrum Oszu, ale drogi prowadzące do dzielnic zamieszkanych przez Uzbeków w dalszym ciągu są odgrodzone barykadami z wraków samochód, stert opon i gruzów. Zachodnie agencje odnotowują, że rozbiórka barykad przebiega spokojnie. Zdarza się, że żołnierzom pomagają Uzbecy, mimo że oskarżali oni armię o udział w atakach wymierzonych w uzbecką mniejszość.
Czyli jest dobrze, jeeeee!!!!!!!
sobota, 19 czerwca 2010
Stan wyjątkowy w Osz przedłużony
Kirgiskie władze ogłosiły dzisiaj przedłużenie do 25 czerwca stanu wyjątkowego w położonym na południu kraju mieście Osz oraz w jego regionie, gdzie w ostatnim tygodniu doszło do krwawych zamieszek etnicznych pomiędzy Uzbekami i Kirgizami. Zajścia, według ONZ, miały "pośredni lub bezpośredni wpływ" na ponad milion ludzi. Ponad 300 tys. osób uciekło za granicę do Uzbekistanu, a 700 tys. opuściło swoje domy i szukało schronienia w kraju. Specjalny wysłannik USA do Azji Środkowej Robert Blake przybył dzisiaj do Kirgistanu i wezwał władze tego kraju, by stworzyły warunki do bezpiecznego powrotu do domów setek tysięcy uchodźców, którzy uciekli przed ubiegłotygodniowymi zamieszkami etnicznymi. Otunbajewa próbuje zapewnić kontrolę nad południowym regionem kraju, gdzie uzbeckie osiedla zabarykadowały się przeciwko kirgiskim sąsiadom i sytuacja jest wciąż napięta. Szefowa rządu powiedziała też, że zwolennicy Bakijewa próbują zdestabilizować sytuację w kraju przed referendum konstytucyjnym zaplanowanym na 27 czerwca. - Myślę, że będziemy w stanie zapobiec kolejnym zamieszkom - zapewniała.
czwartek, 17 czerwca 2010
Jest plan awaryjny ale sytuacja jakby się uspokajała
W parę dni udało się zmontować plan awaryjny w przypadku gdyby całe południe Kirgistanu dalej pogrążało się w chaosie i zamieszkach. A mianowicie Chan-Tengri (Khan-Tengri). Duża góra 7010 mnpm, jedna z piękniejszych na świecie położona w górach Tien-Shan na granicy z Chinami. Co ważne permity graniczne jakie mamy załatwione obejmują również ten rejon Kirgistanu a tutaj jest spokojnie i bezpiecznie a dojechać do base camp-u pod Chan'a można z Biszkeku w 2-3 dni (wliczając lot śmigłowcem). Na ostateczną decyzję mamy jednak jeszcze z 2 tyg czasu więc luz :-)
Ale, ale... ostatnie wieści z Osz, czyli południa Kirgistanu sa optymistyczne. Przywrócono spokój, aresztowano nawet sprawców zamieszek i pojawiły się nawet akty pojednania między Uzbekami a Kirgizami.
poniedziałek, 14 czerwca 2010
Kirgistan płonie
WPROST24: "Tak już jest, że media bardzo wybiórczo reagują na to, co dzieje się na świecie. Niektóre wydarzenia są nagłaśniane ponad miarę, inne zupełnie przemilczane. Pomyślałem o tym, kiedy rozmawiałem z moim kolegą, włoskim dziennikarzem, który teraz jest na południu Kirgistanu. Z tego co opowiadał, na południu tego kraju dochodzi do regularnych czystek etnicznych. Według niezależnych źródeł, nie żyje już kilkaset osób. Ponad 70 tysięcy uciekło z Kirgistanu do Uzbekistanu. (...) Po ulicach Osz biegają młodzi ludzie, którzy przekonują, że trzeba iść mordować Uzbeków. Wszyscy mają karabiny. Takich opisów jest znacznie więcej. Wszyscy podkreślają, że nigdzie nie widać policji ani wojska. Ludzie, nawet zachodni dziennikarze, mówią, że jedynym wyjściem, aby powstrzymać czystki etniczne jest wkroczenie wojsk rosyjskich. Rosyjskie media twierdzą, że takie rozwiązanie jest już przygotowywane. Niektórzy - także mój włoski znajomy - sugerują, że niepokoje są sztucznie podsycane i że chodzi właśnie o to, aby rosyjscy żołnierze weszli do Kirgistanu jako wybawcy. Wszystko wskazuje na to, że taki scenariusz będzie realizowany. "
niedziela, 13 czerwca 2010
Mail od Asela z Tien-Shan
Dear Leszek,
You might hear a news about Osh. Situation there has worsened on June 11 night... After consultations with various our authorities we think that during next several days it should be calmed down. We would like to share the information we have.
On June 11 night in Osh (Kyrgyzstan) some turmoils occurred. To the moment Kyrgyz-Uzbek border post Dostuck and airport in Osh work on limited schedule - some people can pass the border and a fewer flights than in regular schedule are operated.
According to official information from Kyrgyz authorities in Bishkek and in Osh it was started as conflict between some local households but at the end a few hundreds of people were involved, and to the moment 40 local persons were killed and more than 4 hundreds were injured. Many shops, internet clubs, theater and a bank were destroyed at night time. In Osh roads are blocked by police and military forces.
Interim Administration announced a curfew in Osh between 18:00 and 6:00 from now until June 20. There are many police/military forces in the city who take all necessary measures to stabilize the situation and provide security in the city.
We would like to note that turmoils are happen in circumstances of distrust to legitimacy of local authority. On June 27 there will be Referendum which should help to make Kyrgyz authorities legitimate. And we hope after the Referendum general situation would help local people to refrain from redundant aggression.
Several mass riots have been taking place previously since early April, and after a few days the situation became calmer. We are far from being excessively optimistic on what is going on, and at the same time it should be noted that never the aggression was aimed to foreigners or tourists. We think during next few days it will be more clear if security situation is safe for tourists or not. To the moment it is hard to say.
We extremely regret for such circumstances and hope that extraordinary measures taken of Interim Administration to provide security in Osh will succeed.
We will keep you informed on changes in situation.
Best regards,
Asel
sobota, 12 czerwca 2010
W Osz nadal niespokojnie
Tymczasowe władze Kirgistanu zwróciły się do Rosji o militarną pomoc w powstrzymaniu zamieszek na południu kraju - poinformowała Roza Otunbajewa, szefowa tymczasowego rządu. Od czwartku trwa ścierają się tam dwie grupy etniczne - zginęło ok. 50 osób, ponad 600 jest rannych. Według Otunbajewej sytuacja w mieście Osz w ostatnim czasie poważnie się zaostrzyła, co - według niej - może prowadzić do trudnych do przewidzenia skutków. - "Potrzebujemy sił wojskowych z innych krajów. Zwróciliśmy się o pomoc do Rosji." Taki list do prezydenta Federacji Rosyjskiej Dmitrija Miedwiediewa już został podpisany - powiedziała Otunbajewa. Od czwartku wieczora w Osz trwają starcia na tle etnicznym. Rannych jest ponad 600 osób. Zamieszki trwają od nocy z czwartku na piątek. W mieście ogłoszono stan wyjątkowy i obowiązuje godzina policyjna, ogłoszona przez rząd tymczasowy.
poniedziałek, 7 czerwca 2010
Szlifowanie formy :-)
Co do przygotowań kondycyjnych to właśnie wróciłem z Biegu Rzeźnika, 80-km po Bieszczadach w 12h50m. Było cholernie ciężko ale udało się z dobrym czasem ukończyć ten ekstremalny bieg.
Poza tym ITMC Tien Shan potwierdziło wpłynięcie kasy na wystawienie permitu. Po konsultacji z Krzyśkiem zabukowaliśmy wstępnie również transport jakimś ruskim jeep'em z Osz do Base Camp na 18 lipca.
środa, 26 maja 2010
Do poduchy
Nabyłem fajną książkę "Nowe Państwa Azji Środkowej", wyborne kompendium wiedzy i bogaty materiał informacyjny o Kazachstanie, Uzbekistanie, Tadżykistanie, Turkmenistanie i, co szczególnie dla mnie interesujące, o Kirgistanie. Do poduchy jak znalazł :-)
Krok po kroku do przodu
Sprawa transportu z Biszkeku wygląda bardziej niż dobrze :-)
http://www.lonelyplanet.com/thorntree/thread.jspa?messageID=17156199
"Price of shared taxi is 900 - 1000 soms per person. It is 10 - 11 hours drive if there is no any stops except one for dinner or lunch. Do not worry about check points. They are puting control over the people who are in search by police. They will not check and do anything with travelers. Jalalabd city is getting stabalised due to the efforts of New Government. Just go ahead, do not believe strongly in what BBC or CNN says. They are exagerating the happenings." (...) "...10-12 hours mentioned above sounds like a reasonable estimate of the time involved, but the road goes over two big mountain passes,so there is plenty of scope for delays. If you travel overnight, you're missing out on some spectacular scenery.
Przy czym 1000 somów to ok 75 PLN.
Co do permitów to podesłałem już do Tien-Shan polisy ubezpieczeń zdrowotnych, co o dziwo jest tez wymagane aby dostać te pozwolenia. Ostatecznie załatwiam trzy pozwolenia, również dla Marysi z Warszawy, która leci tym samym samolotem do Biszkeku i wygląda na to, że będziemy działać równolegle. Co ciekawe dzisiaj w pracy kumpela zagadała mnie na temat wyprawy i że jej znajomy wylatuje na Pik Lenina 12 lipca. Szykuje się zatem towarzystwo na górce :-)
sobota, 22 maja 2010
Dogrywanie szczegółów
W piątek w Poznaniu spotkałem się z Krzyśkiem i kilka godzin pogadaliśmy przy browarku :-) Ustaliliśmy ostatecznie, że wizy załatwimy w Manas zaraz po przylocie w piątek, jeszcze tego samego dnia odbierzemy border permity (muszę je w nst tygodniu już zlecić agencji Tien Shan gdyż wyrabianie trwa ok 6-7 tygodni). Opcję transportu samolotem z Biszkeku do Osz jednak odrzuciliśmy i chcemy rano w sobotę (17.07) pokonać całą trasę jakimś busem. W niedzielę (18.07) dokulamy się z Osz do bazy głównej. Przy takich założeniach ryzyko opóźnień jest małe a w poniedziałek 19.07 będzie można ruszyć do jedynki :-) Tyle plany a czas pokaże he he ;-)
środa, 19 maja 2010
W rajskiej dolinie wśród zielska
To opowiadanie Hugo-Badera o Kirgistanie rewelacyjnie oddaje ten rusko-islamski klimat w którym handel narkotykami jest jednym z głównych źródeł utrzymanie sporej części ludności. Mało niestety innych ciekawych książek o tej części świata, no chyba, że źle szukam :-(
Dwa miesiące do wylotu
W piątek spotykam się z Krzyśkiem. Będzie okazja się poznać i ustalić szczegóły. Najważniejsze to dograć przepustkę do poruszania się w strefie przygranicznej pomiędzy Kirgizją a Tadżykistanem a załatwianie tego trwa ok 6 tygodni. Skorzystamy tutaj z ITMC Tien-Shan. Wizę załatwimy chyba na miejscu w Manas, sprawa ponoć bezpieczna więc nie ma co wygłupiać się i jeździć bez sensu do Berlina do Konsulatu Kirgistanu. Kwestia otwarta jak dostać się z Biszkeku do Osz. Obecnie spora zadyma po przewrocie i obaleniu rządu a największe zamieszki nadal w Dżalalabadzie. Jazda samochodem 1000km przez Kirgistan ciut ryzykowna ze względu na bezkarną milicję kontrolującą co kilkanaście kilometrów każde auto i zgarniającą haracz za przejazd. Najważniejsze to dostać się szybko do base campu aby zacząć działać.
Subskrybuj:
Posty (Atom)
